22.
Vorig weekend werd ik 22 jaar en ik vierde het een
heerlijke, week lang. Het werd dit jaar toch geen diner le blanc, maar wel
baklava, waterpijp, muntthee, chocoladetaart en rode wijn bij Benz. Het fijnste
aan hier je verjaardag vieren is dat het zo ontzettend goed verzorgd wordt, dat
je ook echt kan genieten van het jarig zijn. ( al was ik daar nog niet jarig)
De dag daarna dineerde ik met Joly, waarna we een collage knutselden van alle
mooie reisherinneringen van ons samen. Zaterdag bakte ik een American chocolate
pie en zondag was het dan eindelijk tijd om de taart aan te snijden. Donderdag
werd ik al zo ontzettend verwend met cadeautjes, zondag deed daar nog een
schepje boven op. Ook het zonnetje deed er een schepje boven op zondag. De lucht
was zo af en toe helderblauw en voelde heerlijk warm uit. Ik nam dan ook
uitgebreid de tijd om een boek te lezen, rond te struinen op een rommelmarktje
en zondagavond deed ik alsof het een zwoele zomeravond was.
Maandagavond werd ik alweer toegezongen bij de training waar
ik leider ben. Achteraf kijk ik hier met een glimlach op terug, maar op het
moment zelf voel ik me lichtelijke ongemakkelijk en kan het niet snel genoeg
voorbij zijn. De eerste zin van ‘ Lang zal ze leven’ is nog te doen, als er
daarna ook nog een heel parodie wordt ingezet is de pret al snel voorbij, hihi.
Woensdagavond sloot ik mijn verjaardagweekje af voor een verrassing van Emma.
Na een ritje op de fiets stopten we voor een Pata Negra, een tapas restaurant
waar ik getrakteerd werd op een diner. Een glaasje Cava, cocktails, 4 gangen
tapas, een heus tapasdessert met wentelteefjes, cheesecake, brownies en ijs en
dessertwijn, een mooie, overweldigende afsluiter van de hele week.
Naast alle liefde, aandacht en cadeautjes, kreeg ik ook
mooie verjaardagwensen. De mooiste was: ‘ Leef een mooi jaar’.
Note to myself : ‘ Hou het simpel, leef eenvoudig’. Soms betrapt mijn kamer mij erop dat het een
enorme rommel is. Dat ik te weinig thuis ben om de bende te ordenen, netjes te
houden. Een paar jaar geleden , - in mijn click- it tijdperk en als fervent
liefhebber van Sex And The City- , droomde ik van een leven, zoals deze
hoofdrolspelers leefden. Lunchen buiten de deur, meerdere keren per week
dineren in restaurants en feestjes tot laat. Een leven weggelegd voor Grootse
mensen, met hoofdletter G. Agenda en Portefeuille lezen me de laatste hier
steeds vaker de les in. Gisteren hoorde ik mijzelf klagen: ‘ deze week heb ik
nog maar één keer thuis gegeten’. Groots luxeprobleem en eigenlijk mag ik
natuurlijk niet klagen. Groots en uitbundig leven is heerlijk, interessant,
energiek. Maar de laatste tijd wordt me steeds meer duidelijk dat simpel en
eenvoudig leven niet saai is en ook niet per direct makkelijk. Een simpeler leven
vraagt minder goedkeuring, er hoeft minder hard voor gewerkt te worden. Soms
werken we veel te hard, omdat we denken dat we geen keus hebben of omdat we
vastzitten in de hele mallemolen van rekeningen die betaald moeten worden. Natuurlijk
is het soms best lastig om rond te komen. Maar we hebben daarin nog wel een keuze. Soms moeten we gewoon
leren met andere ogen te kijken; Is het nodig om zo vaak buiten de deur te
eten? Moet ik werkelijk in zo’n groot huis/kamer wonen? Soms is het een kwestie
van jezelf een andere manier van denken aanleren en naar andere oplossingen
zoeken. En natuurlijk goed nadenken over waar je werkelijk gelukkig van wordt.
Samen eten, lunchen, feestjes, blijven natuurlijk fijne
bezigheden. Hierin blijf je de ander ook nodig hebben, als we hierin
samenwerken wordt het zoveel eenvoudiger. Dan heb je de ander meer nodig,
materiele zaken minder.
Note: Leef een mooi jaar!
