bron: We Heart It
Waarin ik me zelf in kan verliezen is de schoonheid van
ballet. Als klein meisje begon ik met ballet, compleet met tutu en roze pakje.
Thuis speelde ik eindeloos mijn muziekdoosje met ronddraaiende ballerina af.
Mijn ouders zijn voor mij een voorbeeld in dromen waarmaken. Na jaren niet te
hebben gedanst, begon ik op mijn 16e weer met jazzballet. Ik nam
samen met mijn moeder les. Hetzelfde jaar begon mijn moeder met pianolessen,
het bewijs: je bent nooit te oud om iets te leren, het is nooit te laat. Mijn
vader begon dat jaar erop met klassieke zang, hij werd geprezen met lof.
Na het zien van voorstellingen van het Scapino Ballet, vele
filmpjes van Polina Semionova en het zien van Black Swan, gaf ik mij zonder
twijfel op bij USVA voor lessen in klassiek ballet. Door mijn jazzballet
geschiedenis, werd ik ingedeeld in de groep voor gevorderden. Mijn roze pakje en tutu verwisselde ik voor
een zwart balletpakje, zwarte legging en licht roze balletschoentjes. (
allemaal een paar maten groter)
Het was fantastisch om te ontdekken dat het mogelijk is om
iets te leren, iets waar je misschien zelfs goed in zal worden. Om je lichaam
opnieuw te ontdekken,dat er spieren zitten op elke denkbare plek in je lichaam.
Dat je lichaam fysiek werk aankan, dat het buigzaam en zacht is. En dat ballet
tegelijkertijd keihard werken is; strekken, pasjes onthouden, buigen en walsen.
Dat je lichaam gestrekt moet zijn, aangespannen, maar dat je je armen altijd
licht gebogen houdt.
Ballet is steeds opnieuw in de spiegel kijken en verwonderd
zijn over de sierlijkheid van je eigen lichaam. Nou ben ik nog lang geen prima-
ballerina. En pirouette hou ik net één
rondje vol en ik smokkel veel met mijn handen aan de barre. Het leren van iets nieuws
is mij zoveel waard. Iedereen zou iets nieuw moeten proberen, jezelf opnieuw
ontdekken. Niet wachten tot volgend jaar, maar begin vandaag nog met die
Spaanse lessen, wijncursus of rondreis. Je kan altijd nog stoppen of teruggaan.
Het muziekdoosje